Spojrzałam przed siebie. Przede mną były drzwi z tabliczką: Przydziały, i wielkim numerem 66. Przysięgłabym, że wcześniej ich tam nie było. Odwróciłam się. Dział Zatrudnienia, z którego właśnie wyszłam, przestał istnieć. Była za mną zwykła ściana. Spojrzałam najpierw w prawą stronę wąskiego korytarza, w którym stałam, a potem w lewą. Ciągnął się w obie strony bez końca.
A jedyne drzwi znajdowały się przede mną. Nie miałam wyboru. Mogłam wejść tylko tam.
Chciało mi się płakać. Kompletnie pogubiłam się w tym, co się działo.
Umarłam... Poszłam do Piekła... A teraz jestem w jakimś Urzędzie!!! Poczułam pod powiekami ciepłe łzy. Jeszcze nigdy nie czułam się taka zagubiona! „Wdech i wydech. Pamiętaj, zawsze w tej kolejności. Nigdy
dwa wdechy albo dwa wydechy z rzędu”, przypomniałam sobie słowa mojej najlepszej przyjaciółki z dzieciństwa, Zuzy. To były oczywiście żarty, niemniej podniosły mnie teraz na duchu i pozwoliły się uspokoić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz